Boxmeer- Amper vijf maanden geleden startte Anne van Dijk en haar man Stijn een crowdfundings actie; Anne’s fight for life. Anne had een levensreddende operatie in Barcelona nodig om kwaliteit van leven terug te krijgen. Het benodigde bedrag van 130.000 euro werd behaald en Anne en Stijn vertrokken op 6 oktober naar Barcelona. Hoe gaat het nu?
Door Wanda Laarakkers in DeBoK, foto John Hoffman
“Het was ongelofelijk hoe de crowdfundings actie liep, in acht weken tijd hadden we maar liefst 139.000 binnen,” begint Anne van Dijk (40) te vertellen, “het was hartverwarmend, we kregen zoveel liefde!” Onverwacht snel kon er een reis naar het Spaanse Barcelona geboekt worden, waar Anne een levensreddende operatie, waarbij haar nekwervels zouden worden vastgezet, zou ondergaan. Na een emotioneel afscheid van het thuisfront en een vermoeiende reis kwamen Anne en Stijn op 6 oktober aan in Barcelona. “Ik kon amper geloven dat het echt ging gebeuren.” Tijdens de voorafgaande onderzoeken bleek dat er meer aan de hand was met Anne dan gedacht, in korte tijd kreeg zij veel slecht nieuws te verwerken. “Mijn bovenste wervel bleek compleet door midden te zijn gebroken, blijkbaar al vanaf mijn geboorte. Ook waren hoofdaders ernstig vernauwd waardoor mijn hersenen te weinig bloed kregen.” Daarnaast bleek Anne te kampen met een zeldzame bindweefselaandoening en een syndroom wat heftige allergische reacties veroorzaakt. “Ik besefte me toen; ik ben echt ernstig ziek en in vele opzichten een uniek geval.” Dokter Gilete stond voor een uitdaging.
Op 13 oktober werd Anne veertien uur lang geopereerd, vooral voor Stijn en de thuisblijvers zenuwslopend. Het maken van ruimte voor de verzakte kleine hersenen en hoofdaders was zeer moeizaam, er moest zelfs bot verwijderd worden. De gebroken wervel werd op experimentele wijze gerepareerd. Direct na het ontwaken merkte Anne dat zij tegen licht kon, wat voor de operatie niet het geval was. “Ik lag lachend op de intensive care!” Ondanks dat zij nog niet haar eigen neus kon krabben, gingen de eerste tien dagen na de operatie als een speer. Anne had vrijwel geen pijn, de verpleegkundigen waren lief en Stijn week niet van Anne’s zijde. Ook tijdens het ontslag uit het ziekenhuis op haar veertigste verjaardag, voor verder herstel in het zorgappartement had Anne weinig pijn. Helaas veranderde dit snel. Een miscommunicatie betreft verstrekken van pijnmedicatie en een ontsteking gooide roet in het eten. De pijn werd zo heftig dat Anne elke vijf minuten wegraakte. Met spoed ging zij met ambulance retour ziekenhuis. Tijdens een scan bleek er een ophoping van vloeistof in Anne’s nek te zitten. Ondanks alles hield Anne de moed erin. “Als ik weer eens out was gegaan en verpleegkundige vroeg of ik oké was, antwoordde ik telkens, i am fine, met twee duimen in de lucht.” Tranen van geluk en blijdschap waren er toen Anne en Stijn na bijna zeven weken weer naar huis konden op 20 november. Met een privévliegtuig, geregeld na vele telefoontjes, waarin de stoelen bijna plat konden was dit redelijk te doen. Blij was het stel om hun familie en hond Tieske weer te zien.
Op dit moment herstelt Anne van de operatie. Ze merkt op verschillende vlakken vooruitgang. “In een donkere kamer te zitten is verleden tijd. Ik kan weer tegen geuren en geluid verdraag ik beter. Het bed is uit de kamer én, dit was écht een grote wens voordat ik de operatie inging, ik kan weer eten zonder misselijk te worden! Een verademing na twee jaar continu misselijk zijn en een jaar sondevoeding. Mijn ouders hebben we verrast met een bezoekje, al was het maar kort en in de rolstoel. Ook kon ik een baby vasthouden tijdens een kraamvisite, fantastisch. Daarnaast heb ik mijn ziektebeeld beter in beeld en begrijp waarom dingen gaan zoals ze gaan.”
Een andere wens van Anne was; goed slapen. Dat is helaas nog niet gelukt. “Dat komt door de pijn. Het lijkt soms net of er een mes in mijn hoofd gestoken wordt dat wordt rondgedraaid. Helaas krijg ik allergische reacties op verschillende pijnmedicatie. Ik hou me aan vaste rusttijden, thuiszorg helpt me met douchen. Ik ben vooral ‘s avonds erg moe en loop instabiel. Het komende jaar moet ik sowieso nog een harde nekkraag dragen. Er is nog een lange weg te gaan. Waarschijnlijk blijf ik mijn hele leven ziek en heb ik in de toekomst nog een operatie nodig in Barcelona. Hopelijk wordt de zenuwpijn in mijn hoofd snel minder, alles vergt geduld en tijd.”
Anne kijkt dankbaar terug; “Dankbaar voor de dingen die beter gaan. Dankbaar voor alle gulle gevers en mensen die me hielpen met de crowdfunding waardoor de operatie mogelijk werd, wanneer er aan het einde van de rit nog geld over is, wordt dit gedoneerd aan crowdfunding van lotgenoten. En vooral ben ik dankbaar voor alle liefde rondom me heen.”
