Gedachten verzetten
Boxmeer- Soms stuit je op een verborgen pareltje. Wat tien jaar geleden begon met een buurtactiviteit groeide uit tot een heilzame hobby. Vier jaar lang werkte Jacqueline Manders aan een blauw-witte porseleinen muur van vijf x twee meter, in haar tuin. Zo ontstond een bijzondere muur, met een verhaal.
Door Wanda Havens in DeBoK
“Het kost veel doorzettingsvermogen, ik gun niemand het maken van zo’n muur,” lacht Jacqueline Manders (68). Tien jaar geleden verloor Jacqueline haar zoon Tim aan de gevolgen van een hersentumor, en ging ze op zoek naar een manier om haar gedachten te verzetten. “Mijn buurman nodigde me uit mee te doen aan een creatieve buurtactiviteit. Mozaïeken had ik nog nooit gedaan, maar ik vond het verrassend leuk. Na nog een workshop gevolgd te hebben, besloot ik thuis aan de slag te gaan. Ik maakte een gedenkplaat voor Tim en bekleedde een tafel met kleine mozaïektegeltjes. Door het gewoon te proberen, werd ik er steeds beter in.”
De moeilijkheidsgraad van Jacquelines projectjes werd steeds groter. Ze beplakte diverse borstbeelden en een muurtje in haar huis; 3D-mozaïek is een heel andere techniek dan het plakken van platte tegels. Ook ging ze werken met serviesgoed. “Ik hou heel erg van servies en van porselein. Op rommelmarkten en in kringloopwinkels ben ik altijd op zoek. Daardoor ontstond het idee om de muur in ons tuinhuis te bekleden met Delfts Blauw serviesgoed.”
Jacqueline begon haar project door cementgebonden platen tegen de muur te bevestigen. Vervolgens zocht ze naar Delfts Blauw porselein. “Bij een fabriek had ik een gouden greep, tussen het afval mocht ik zoeken naar porselein dat voor mijn bruikbaar was. Mijn hele achterbank lag vol. Daarnaast kreeg ik ook veel porselein van mensen uit mijn omgeving.” Met een kitspuit met lijm en hier en daar tape en spijkers ter ondersteuning, bevestigde Jacqueline eerst de grotere stukken, zoals borden, op de muur. Daarna vulde ze de open ruimtes met kleinere voorwerpen. Een kerststalletje, varkentje, theepot, vaasjes, kussende poppetjes, je kunt het zo gek niet bedenken, het zit allemaal verwerkt in de muur. In al haar projecten verwerkt Jacqueline ook het nummer 27, een liefdevolle verwijzing naar haar zoon.
“Het komt vooral neer op veel kijken en aanpassen. Als ik iets niet mooi vind, bijvoorbeeld omdat de tint blauw net niet klopt, haal ik het er weer uit. Het voegwerk is een helse klus. Ik gebruik hiervoor zelfs een slagroomspuit om overal tussen en achter te kunnen. Een derde van de muur moet nog gevoegd worden. Ik hoop het dit voorjaar af te maken, maar ik wil geen slaaf van mijn eigen muur worden. De eerste jaren dat ik aan de muur werkte, waren vooral helend. Het gaf me de mogelijkheid mijn gedachten verzetten en dat heeft me erg geholpen. Het resultaat is een muur met een verhaal.”
