Er zijn van die mensen waarmee je opgroeit zonder ze eigenlijk echt te kennen. Je kent hun stemmen, hun gezichten, hun grappen, en toch zijn het wildvreemden. Zaterdagavonden in pyjama, net gedoucht, met een bakje paprikachips en een glas sinas of cola binnen handbereik, schoven we ons met pap, mam en mijn broertjes voor de televisie. Voor ons waren de shows van André van Duin altijd favoriet. Zijn sketches, samen met de onmisbare aangevers zoals Corry van Gorp, Frans van Dusschoten, Ron Brandsteder en ook Joke Bruijs, maakten de avonden compleet. Het was eenvoudige, pure televisie, en je lachte je gewoon rot om hun timing, hun gekke bekken en passende outfits. Ik kan me ook nog een sketch herinneren van Piet Bambergen, Joop Doderer en Joke Bruijs met een zonnebril en rieten hoed. Volgens mij was de setting een zomerkamp. Op het podium kregen ze alle drie de slappe lach. Joke Bruijs schitterde later ook in ‘Toen was geluk heel gewoon’, samen met Gerard Cox. Ook hier stond onze televisie regelmatig op afgestemd, wederom heerlijk eenvoudige televisie om van te genieten. Gerard Cox wist me vooral te boeien in het programma ‘Beter laat dan nooit’, waarin hij samen met drie andere televisiehelden, allen op leeftijd, op reis ging. Zijn humor, zijn warmte en zijn energie waren nog steeds aanstekelijk. Gerard is eigenlijk nooit zijn charme verloren. Ze zullen allebei geen nieuwe programma’s meer maken. Joke Bruijs overleed op 16 september, drie dagen na Gerard Cox. Bizar toch dat dit stel, dat ook ooit getrouwd was, zo kort na elkaar overleed. Twee prachtige mensen die heel wat hebben betekend voor de Nederlandse televisie. Voor mij persoonlijk hebben ze voor mooie, warme, simpele herinneringen gezorgd, waarvan ik nog steeds kan genieten als ik er aan terugdenk. Joke Bruijs en Gerard Cox; nooit heb ik ze echt gekend, maar het zijn toch bekende onbekenden. Bedankt voor de gezellige televisie-uurtjes en mooie herinneringen, televisiehelden!
