Als ceremonieleider bij afscheid en uitvaartondernemingen creëren we, samen met nabestaanden andere mogelijkheden en alternatieven om met de richtlijnen van dit moment toch op een mooie en persoonlijke wijze afscheid te kunnen nemen van een dierbare overledene.
In Beugen en andere plaatsen waren er al erehagen, bij afscheidsvieringen lieten zij die niet aanwezig konden of mochten zijn een videoboodschap zien, de plechtigheid kan via een livestream gevolgd worden, een laatste groet brengen vanuit je auto die langs de kist rijdt. Van alles bedenken we en als je niet beter zou weten, zou je bijna denken dat het alleen maar iets moois en nieuws brengt.
Maar als we goed kijken, zien we heel wat anders.
Want wat we samen ook bedenken, hoe we er ook samen mee omgaan; het blijven alternatieven. Hele mooie alternatieven die misschien wel blijvend worden.
Maar aan de behoefte om de mensen tijdens het afscheid dicht bij je te hebben en gewoon eventjes vast te kunnen houden, geven we geen antwoord.
En dan heb ik het hier alleen nog maar over de dag van het afscheid. Juist in de dagen tussen het overlijden en het afscheid is onze menselijke behoefte aan het lijfelijke contact zo groot.
Het moment dat je geliefde overleden is en iedereen in zijn volle emotie zit, zijn woorden vaak het laatste waar je wat aan hebt. Een arm om je heen, een kus op je wang, gewoon iemand die even dicht naast je staat. Dat is wat je wil!
Maar hoe doe je dát op 1,5 meter afstand?
Dan kun je nog zoveel mooie alternatieven verzinnen, de koude leegte wordt er niet mee opgevuld.
Dit mag niet het nieuwe normaal worden.
Wellicht kan het helpen als je elkaar ziet met betraande ogen.
Elkaar ziet dat je verdriet hebt en dat je elkaar wilt troosten.
Zien dat mijn pijn ook jouw pijn is.
Dat we elkaar weer zo snel mogelijk in de armen mogen sluiten.
