Nog net was ik op tijd voor de trein, maar mijn wandelmaat niet. Gelukkig was Rachel in de trein. Ik zat er in de ochtend helemaal doorheen. De mentaliteit was ver weg te zoeken en ik vroeg aan haar of ik met haar groepje mee kon lopen. Haar vriendin is ook uitgevallen en kon gelukkig met de jongens mee. Toeval of niet ze kwamen uit Gennep en Jan was erbij die ik ken uit mijn tijd bij basketbalclub Gennep Cougars.
We begonnen dit keer aan de andere kant om te starten. Daar was het niet zo druk. Na 5 kilometer in Tolhuis zijn we bij een mevrouw binnen geweest. Daar kregen we koffie of thee en wat te eten. We mochten bijkomen op haar bank en kregen wat mee. Roel, Jan en Tom hadden beiden een shirt aan van Stichting Liz en halen geld op voor onderwijs voor kinderen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking of een ontwikkelingsachterstand. Ik hoop dat ze het uitgelopen hebben, want tussen Ewijk en Schoonenburg was ik hun kwijtgeraakt. Ik wil hun wel bedanken, want dankzij hen ben ik weer helemaal opgestart.
Op de dijk kwam ik Nando tegen en waren min of meer samen naar Grave gegaan om de traditie om eieren te gaan eten. Daarna ging het tempo wel lekker, maar tussendoor kwamen nog wel wat appjes en telefoontjes van mensen die ik persé wil zien langs de kant. Bij Vianen kwam ik Petra tegen, sociaal consulent van Mooiland. Ze heeft mij eerder geholpen om het burencontact te verbeteren en de voorbereidingen getroffen voor aanpassingen aan het gebouw.
In Cuijk zou ik mij vader ontmoeten, maar door de drukte waren we elkaar helaas misgelopen en ging verder de ponton over. In ieder geval had ik de gitarist Mike gezien van Buckle Up. Ook het groepje was ik bij Mook misgelopen. Het is niet makkelijk af te spreken, maar de derde keer was scheepsrecht! Mijn oude bandleden Peter en Dyonne zaten mij op te wachten in Molenhoek en ik kreeg gladiolen mee. Mijn dag kon niet meer stuk, ook al had ik op dat moment overal pijn.
Vanaf daar was het 1 groot feest, maar ook horden aan mensen waardoor ik mijn eigen looptempo niet meer kon handhaven. Het duurde lang voordat ik in de Sint Annastraat zat. Je weet niet meer waar je heen moet kijken en de wandelaars kijken uit vermoeidheid ook niet meer uit. Zo ben ik een keer tegen mijn blaar aangeschopt en kreeg ik een trap van een militair omdat ik blijkbaar niet aan de kant ging.
De laatste 5 kilometers waren het zwaarst. Ik wou eigenlijk meer van dit moment gaan genieten, omdat ik weet dat ik het uit ging lopen. De aanmoedigingen en applaus was overweldigend en alle emoties kwamen naar boven, maar die liet ik niet zien. Toch heb ik wel gebruik gemaakt van een free hug, omdat ik er nodig behoefte aan had. “Goed gedaan. Kom op! Je red het,” zeiden ze. En zo geschiedde, na een appje naar mijn werkgever bij Wiwi heb ik het rond 17.00 uur uitgelopen en mijn mijn eerste medaille in ontvangst mogen nemen (1 uur voor tijd).
We gingen samen nog eten op het Valkhof en zagen Clean Pete optreden.
