‘Nieuws Update’ Hulp Oekraïne:
Loes Jansen plaatste op 11 maart een elkaar helpen oproep op onze website; “gezocht goed werkende laptops, IPad en telefoons” dat daar goed gehoor aan is gegeven blijkt uit de onderstaande reacties vanuit Polen.
Loes is met een volle auto naar Myslibörz, in Polen, gereden waar ze verblijft bij haar vader, die gevluchte kinderen uit Oekraïne heeft opgenomen.
Loes: We zijn echt enorm blij met de hoeveelheid laptops/iPad/ telefoons die al bij elkaar verzameld zijn. Maar mocht je nog iemand kennen die de oude laptop/iPad/telefoon kan missen dan kunnen we deze goed gebruiken.
Via dit platform houden we je ook op de hoogte welke kinderen de apparaten ontvangen!
Lees hier de indrukwekkende verhalen van Arina (13 jaar) Olena (42 jaar) en Nastya (22 jaar)
Loes: ‘In Polen aangekomen hebben we eerst overleg gehad hoe wij ervoor kunnen zorgen dat de kinderen de laptops ontvangen. De logistiek is snel opgezet. Alicja Noordman (rechts op de foto) gaat ons in Polen helpen door te informeren bij opvangcentrums en vervolgens de laptops af te geven.
Iedereen wil helpen. We komen erachter dat de opvang van Oekraïners in Polen echt immens is. Er worden Oekraïners opgevangen in kloosters, kerken, hotels etc. Ook hier vlak in de buurt. De vraag is bijna waar te beginnen. Een collega van mijn vader heeft 80 Oekraïners (moeders met kinderen) opgevangen.
Nastya's (links op de foto) woont bij de vader van Loes. Haar stief zusje is opgevangen in een skioord samen met 130 anderen.
Een van de Oekraïners, die door mijn vader is opgevangen heet Nastya (22 jaar). Zij is hier samen met haar schoonmoeder Olena (3e van links op de foto) en haar schoonzusje Arina (13 jaar,2e links op de foto). Nastya’s vriend kan het land niet uit. Hij verblijft in hun appartement en zorgt er ook voor dat niemand binnenkomt. Want ook binnen Oekraïne zijn er veel mensen op de vlucht geslagen en zijn op zoek naar een veilig onderkomen. Ze zijn op zoek naar huizen die leeg staan (van mensen die al het land uit gevlucht zijn) in gebieden waar niet wordt gebombardeerd.
Nastya zorgt ervoor dat alle laptops van de juiste software wordt voorzien en met de Oekraïense letters op het keyboard. Zij heeft een grote kennis van laptops, ze werkte bij een computer winkel in Ternopil. Daar heeft ze nog contact mee. Zij zijn voorlopig nog open, maar de vraag is voor hoe lang. En zodra het luchtalarm af gaat dan moeten ze sluiten en vluchten naar de schuilkelders.
Olena’s dochter, Arina (13 jaar) kan gelukkig haar lessen online volgen. De scholen in Ternopil zijn allemaal gesloten. De leraren geven vanuit hun huis online les. Maar af en toe gaat ook het luchtalarm af en worden de lessen gestaakt en zoeken de leraren de schuilkelders op.
‘Vanaf 14 maart zijn de scholen in sommige regio’s van Oekraïne hervat. De regio’s waar de situatie na de Russische invasie relatief rustig blijft, beginnen met studeren op afstand. Het lesrooster zal flexibel zijn, gezien de beschikbaarheid van onderwijzend personeel. Het is duidelijk dat bij een luchtalarm de lessen worden opgeschort en later worden hervat. Het is belangrijk dat kinderen hun normale leven kunnen oppakken en weer naar school kunnen.’
Bron: https://life.pravda.com.ua/society/2022/03/11/247766/
De onderstaande teksten zijn vertaald door Translate.
Verhaal van Olena (42 jaar)
‘Mijn verhaal begon toen ik in Polen ging werken. Ik had veel plannen, maar na een maand kwam het verschrikkelijke nieuws "er is oorlog in Oekraïne!". Het annuleerde alles, plannen en dromen. Het enige dat overbleef waren tranen en angst.
Mijn kinderen, familie en vriend verbleven in Oekraïne. Ik begon bang te worden voor de nacht en de telefoon. Ik was bang voor berichtmeldingen omdat ik dacht dat het slecht nieuws was. Ik was bang om geen berichten te ontvangen, omdat er iets ergs zou kunnen gebeuren. Gedachten en angsten waren anders.
In Polen kwam ik in een geweldig gezin terecht waar ze me hielpen en aanboden om mijn dochter mee te nemen. Ik dank ze daar eindeloos voor. Mijn dochter is veilig bij mij.Toen de sirenes klonken, huilde ze in mijn telefoon en zei: "Mam, ik ben bang" en mijn hart deed pijn om haar.
Haar weg naar Polen was moeilijk, zoals velen hadden verwacht, veel wachten, maar de situatie in het land dwong haar om het te doen.
Ze hielpen mijn dochter met kleding, met online-studie en meer spullen voor school. Ze is warm, heeft geen honger en heeft alles wat ze nodig heeft. Ik dank hen hiervoor oprecht en zal het ze nog vele malen vertellen.
Maar mijn zoon en mijn moeder bleven in Oekraïne... Mijn zoon helpt mensen waar hij kan, en als hij de sirene hoort, rent hij met andere mensen naar de schuilkelder. Ik maak me grote zorgen om ze, het gemis is groot...’
Het verhaal van Arina (13 jaar)
‘Ik had nooit gedacht dat het woord 'oorlog' zo eng was. Dit vreselijke woord deed me van gedachten veranderen. Angst, tranen, slapeloze nachten, naar schuilkelders rennen en wachten... Het is zo eng... Mensen zijn bang en verdrietig. Zodat de bom ons huis niet raakt en we in leven blijven.Ik wil dat alles weer wordt zoals het was, maar helaas is dit nu niet mogelijk.
Mijn moeder ging naar Polen. Ze ging daar werken voordat de oorlog begon, ze leek het allemaal te voelen. Ze werkt in een zeer goede familie die aanbood om haar familie naar Polen te brengen. De vriendin van mijn broer legde al haar zaken opzij en hielp mij en mijn hond Barik om het naar mijn moeder te brengen, maar het is jammer dat mijn broer thuisbleef. Hij werkt overdag en rent 's nachts naar de schuilkelder.
Mama's baas is erg aardig en grappig. Hij heeft ons veel geholpen zodat we geen honger zouden hebben en een slaapplaats zouden hebben.Hij heeft me ook geholpen om online te studeren, we zijn hem erg dankbaar. Ik ben erg blij dat er geen sirenes zijn en dat we niet naar schuilkelders rennen.
Hij heeft ook een hond Lucky, ik hoop dat mijn Barik dikke vrienden met haar zal worden. Ze zijn heel schattig samen.
Ik hoop dat er snel een einde komt aan alles en dat ik snel terug naar mijn huis kan.’
Het verhaal van Nastya (22 jaar)
‘Het was heel vreemd om, om zes uur 's ochtends wakker te worden van het telefoontje van mijn vader. Maar toen hij zei "pak al je documenten in een tas, iets te eten en een paar dingen", werd het heel eng. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en wisten niet wat we moesten doen of wat we tegen elkaar moesten zeggen.
Mijn moeder belde me meteen, ze huilde heel erg. Het volgende telefoontje was van mijn baas die zei dat ik thuis moest blijven, ook al hadden we grote plannen voor deze werkdag. De paniek was de hele dag, we konden niet denken dat dit in 2022 mogelijk was. De hele dag hielden we telefoons in onze handen en lazen we het nieuws, in de hoop dat dit een nachtmerrie is en we wakker zullen worden.
Ik probeerde naar de winkel en apotheek te gaan om iets te kopen, maar er waren veel mensen. Een paar uur later waren de schappen van winkels met brood, pap, suiker, conserven en hygiëneproducten leeg.
Dichter bij de nacht hoorden we de eerste sirene. Er was nog meer paniek, we wisten nog steeds niet goed wat we moesten doen. We pakten onze tassen en renden met andere mensen naar de bunker. Het waren er veel, sommigen huilden. Een paar dagen later waren we een beetje gewend aan de sirenes, maar het was nog steeds eng. ‘s Nachts sliepen we om de beurt zodat iemand de sirenes kon horen.
Mijn moeder vroeg me heel erg om Oekraïne te verlaten, maar ik wilde mijn huis pas op het laatste moment verlaten. Ik wilde mijn vriend niet alleen laten, ik begreep dat mijn steun heel belangrijk was voor hem, evenals de zijne voor mij.
Vanaf de eerste dag dat ik probeerde "niet van streek" te zijn en mezelf in mijn armen te houden, probeerde ik iedereen te steunen.
Op een dag pakte ik mijn spullen, omdat de moeder van mijn vriend me vroeg om haar dochter mee te nemen, aangezien ze nog maar 13 jaar oud is en ze zelf de grens niet over kan. Mijn zus ging ook met twee kinderen via Polen naar Italië, ook zij wilde dat ik haar op weg hielp. We stapten samen in de bus, waar veel vrouwen met kinderen en dieren waren. We namen ook de hond van mijn vriend mee. De weg was erg lang en zwaar, maar ik hield vol, omdat ik vroeger veel reisde en eraan gewend raakte. In totaal duurde de weg, samen met het wachten, ongeveer 32 uur. Het is heel goed dat mijn nichtjes (2 en 6 jaar) min of meer rustig de weg hebben doorstaan.
Nu wonen we bij Loes haar vader, hij is een heel aardig en oprecht persoon.
Loes en haar vrienden uit Nederland besloten om onze Oekraïense kinderen die nu in Polen wonen te helpen door ze laptops en telefoons te geven om online te studeren. Dit idee is geweldig en ik ben erg blij dat ik kan helpen. Ik had nooit gedacht dat ik iets zou kunnen doen met mijn gebroken en onvolmaakte Engels, maar de wens van Loes en haar vader inspireerde me om te helpen, Engels te leren en me nog meer te ontwikkelen.
Ik ben al een paar dagen omringd door laptops. Ik stel elke laptop in op Oekraïense taal, download verschillende programma's om te studeren en laat een klein bericht achter voor de nieuwe eigenaren van laptops en smartphones. We zijn van plan een groep tussen hen te creëren om te communiceren, maar als ze vragen hebben, zal ik ze graag helpen en elk probleem oplossen.
Ondanks al die rust in Polen ben ik verre van kalm. Ik zie dat mijn zenuwstelsel niet gezond is. Vanaf mijn aankomst hier kan ik niet goed slapen, behalve de eerste nacht na een lange weg was ik gewoon uitgeput. Mijn slaap duurt, maar 3-4 uur, 's nachts word ik heel vaak wakker en lees ik het nieuws. Ik kan niet goed slapen wetende dat mijn vader, oma en geliefde thuis zijn gebleven. Elke sirene in huis voelt als hier. Elke keer tintelt en beeft het lichaam.Ik wil heel graag naar huis om daar te helpen. Ik wil mijn familie heel graag knuffelen.’
Loes, Arina, Olena en Nastya dank voor jullie openhartigheid en het delen van jullie verhaal. Ook dank aan allen die hier een bijdrage aan hebben gegeven!
Ook papa van Loes!
Meer informatie klik hier.
