JOHN: ‘Of we onze 75e Bankzitters nog vieren’ was jouw vraag Wanda. ‘Ik denk het niet. Ik ben niet zo van de feestjes. Nooit geweest. We zitten deze keer op dezelfde plek als waar we 7,5 jaar geleden starten. De muziekgroep De Bankzitters, hun muziek ken ik niet, is in hetzelfde jaar begonnen. Ik las dat ze 20.000 euro vragen voor een optreden en YouTube 1,1 miljoen abonnees tellen. Wij kregen, zover mij bekend, slechts 2 aanbiedingen. Een was om in de reclamekaravaan van Daags na de Tour te gaan “bankzitten” en de andere kwam van een zorgcentrum of we een half uurtje konden optreden. Wel leuk dat de sluiswachters zo attent zijn geweest om “onze” bank met rood-wit lint te versieren, al mis ik wel het achterover leunen. Mijn eerste bezoek aan de sluis was ergens in de jaren ’60. Ik mocht met mijn oudste broer mee, hij werkte bij de sluis, als administrateur dacht ik. Volgens mij werd er een sluis bij gebouwd. Ik heb daarna nooit meer zo’n diepe kuil gezien. Bij hoogwater werd hij, samen met koffiejuffrouw Dien Logtens opgehaald door een bootje met buitenboordmotor. Ze voeren via de weg tussen de bomen door naar hun werkplek. Mijn broer ontving bij zijn loon altijd een doosje sigaren van het merk Schimmelpenninck Duet. Er zaten 10 dunne sigaartjes in van 15 cm lengte. Een van zijn doosjes heb ik in gebruik als pennendoosje. Op Marktplaats doet zo’n blikje 10 euro, maar ik doe het niet weg. Roken was toen nog gezond want achterop worden de sigaartjes in drie talen bewierookt. Heel wat anders dan de teksten van nu. Ik rook niet, maar eet wel graag ‘gerookte’ makreel en die eet ik gewoon ‘over de longen. Vooral het bruinzachte “vlees” in de kop van de vis vind ik lekker. Op naar nr. 76 Wanda.
WANDA: We zitten inderdaad op hetzelfde bankje als die van onze allereerste Bankzitters. De fotograaf van toen was jouw broer Coen, die vaker foto’s van ons op een bankje maakte. Het is erg verdrietig dat hij deze versie van de Bankzitters niet kan fotograferen. Regelmatig denk ik aan hem wanneer ik door de Maasheggen wandel of fiets, de plek waar hij ook graag vertoefde. Sinds dat eerste bankje zijn we inderdaad geen miljoen-plus abonnees rijker, en ons salaris ligt nog net onder de 20.000 euro. Laten we over 7,5 jaar nog eens terugkijken, wie weet wat de toekomst voor ons in petto heeft. Of misschien ook niet. De sluis is een plek waar ik regelmatig kwam met mijn kinderen. Om bootjes te kijken, te picknicken en in de winter als een dolle de heuvel af te sleeën. En natuurlijk om Sinterklaas te verwelkomen wanneer hij met zijn boot arriveerde. Met pietenmutsen op hingen de kinderen over de reling, in de hoop als eerste een glimp van de boot op te vangen. Die blije gezichten zie ik nog voor me: magische momenten, mooie herinneringen. Wat betreft roken, ik herinner me nog goed dat mijn oma een hele schap in haar kast had gevuld met pakjes sigaretten en schap in verschillende merken en smaken. Voor ieder wat wils. Op zondagochtend, wanneer we in grote getalen bij oma op bezoek waren stond de kamer blauw van de rook. Volgens mij rookte iedereen, behalve de kinderen. Ik kon het niet laten om later stiekem een keer te proeven. Ik rookte niet over mijn longen, want anders stikte ik er in. De sigaretten uit de mintgroene pakjes van Belinda, die waren nog enigszins te pruimen. Mijn broertjes wisten van mijn stiekeme experimenteren, maar hielden, zoals broers dat doen, hun mond tegen pap en mam. Uiteindelijk ben ik er snel mee gestopt, ik was er niet goed in. Tot de volgende keer, John.
