JOHN: ‘Hoe betaal jij tegenwoordig in de winkels Wanda? Pin jij? Betaal je contactloos? Met je telefoon of … betaal jij ook al met je horloge? Aan dat laatste zit een voordeel: Je betaalt nooit te laat … Ik kom erop omdat ik bij de LIDL regelmatig een man zie die nog ouderwets betaalt door zijn portemonnee uit zijn kontzak te “trekken.’ Aan de ronding van zijn knip kun je de maat van zijn billen aflezen. De man doet mij denken aan de kermis van vroeger waar ik vaders vaak dat gebaar zag maken. À propos kermis; ik zie weer mijn oom Leo voor me. Hij was zo behendig met de ‘draaiende schijven’ dat hij alle horloges eruit haalde. Ieder jaar opnieuw kreeg hij een speelverbod. Zelf leerde ik al best wel vroeg met geld om te gaan. Op zaterdagmorgen moest ik eerst naar de slager, dan door naar de melkwinkel en ik eindigde bij de groenteboer. Dat rondje kostte mijn moeder soms honderd gulden. Zelf betaal ik altijd contactloos. Dat doe ik bewust omdat je na een aantal betalingen dan de gratis Alzheimer-test krijgt aangeboden: Wat is uw pincode? Ik gebruik als pincode de laatste vier cijfers van mijn stappenteller. Bij iedere stap die ik zet verandert de code. Veiliger kan het niet. Toch? Vanmiddag ga ik voor het eerst met de telefoon betalen. Het lijkt mij handiger dan met een horloge. Daarbij, ik heb geen horloge meer. Ooit ben ik er een verloren. Vijf uur later belde de politie dat het gevonden was. Ik blij naar het bureau. Het was eenzelfde horloge maar niet mijn horloge want toen ik hem verloor was het rond elf uur en het politiehorloge stond op vier uur. De datum klopte wel maar ik besloot eerlijk te zijn. Mag deze tikjas je trouwens een tikkie sturen voor mijn veilige pincode tip?
WANDA: ‘Hoe ik betaal in de winkels John? Dat is met zo’n ouderwetse pinpas. Betalen met een horloge is mijn tijd nog ver vooruit. Het wordt ons allemaal wel gemakkelijker gemaakt. Wanneer er vroeger geld nodig was, ging ons mam naar de Rabobank in Rijkevoort. Daar “bestelde” ze het geld. Via een buizenpost kwam dat naar de balie en zei ze ‘dankjewel’, voor haar eigen duiten. Geld sparen ging in omgekeerde volgorde. Míjn spaarcenten gingen in een rood spaarvarken. Bij ons thuis op de kast stonden drie van die varkentjes op een rijtje. In de herfstvakantie gingen mijn twee broers en ik met mam naar de bank om de spaarpotten te legen. In een vitrinekast stonden cadeautjes die je mocht uitkiezen als beloning. Wat een feest. Als tiener had ik een spaarbuis op mijn kamer hangen waar ik de guldens in stopte die ik kon missen om te sparen voor een walkman. Je weet wel zo’n apparaat waar je een cassettebandje in kon stoppen en door twee sponsjes die verbonden waren met een ijzeren beugeltje voor op je oren kon je je favoriete muziek beluisteren. Ik had een mintgroene. Die automaten op de kermis waar je het over hebt ken ik. Ons pap trok ook zijn knip om zijn kinderen een potje te laten spelen. Zo’n horloge met digitale cijfers en metalen bandje moesten we hebben! Die uitjes naar de kermissen in de buurt staan me nog altijd bij. De blijdschap als er zo’n horloge of wat dan ook in het bakje van de automaat viel; FANTASTISCH! Volgens mij was ik achttien toen ik mijn eerste pinpas kreeg en zelf geld uit de muur kon halen. Die pincode onthouden zoals jij dat doet, is een goede tip. Ik zie het tikkie wel verschijnen.
