Naast me op de bank zit de mooie dochter van een bevriend stel. Een lieve meid, met een pittig karakter. We praten over school, waar enkele puntjes van kritiek in haar richting wijzen. Ze schijnt wel eens te laat in de les te verschijnen. “Ik kom te laat omdat ik geen tijd wil verspillen aan dingen die ik niet leuk vind,” geeft zij als verklaring. (Dat zij door het te laat komen straf krijgt die waarschijnlijk ontzettend niet leuk is, daarover zwijgen we even). Een ander puntje van kritiek is het feit dat deze sprankelende dame niet de uitvinder is van huiswerkactiviteiten plannen. Ook hier heeft zij een passende verklaring voor; “Ik leef in het moment van nu, daarom kan ik niet plannen. Daar is toch niets mis mee?” Wie ben ik om deze mooie gedachte teniet te doen? Wijselijk hou ik dus mijn mond. Een derde punt van aandacht op school is dat deze jongedame nogal eens de grenzen opzoekt bij de leraren. Ongevraagd komt ze met een goed advies in mijn richting hierover; “Je moet grenzen overgaan, anders heb je geen plezier in je leven!” Ik moet hartelijk lachen, vind het geweldig dat ze haar gedrag zo mooi kan verklaren. Al zullen haar ouders vast minder hard lachen soms. De woorden over het passeren van grenzen van deze geweldige puber houden me nog steeds bezig. Is het echt zo dat je meer plezier hebt als je grenzen overgaat? Ik moet bekennen dat mijn leukste vakantieherinneringen te maken hebben met persoonlijke grenzen die ik overging, die met hoog of pittig te maken hadden. (Denk aan parasailen en canyoning). De sterke verhalen die ik mijn kinderen vertel over ‘vroeger’ hebben te maken met dingen waarmee ik eigenlijk net een grens overging. (Dit heeft geen verdere uitleg nodig). Het komt wel goed met deze meid dat weet ik zeker! Enne, niet vergeten……Don’t miss the fun, stap eens een grens over!
