JOHN: ‘Herken je de bank Wanda? In een eerder leven stond hij in de Sambeekse kerk. Nu biedt hij rust aan schaatsers op de Boxmeerse ijsbaan. We zien er, dankzij jou goed gemutst uit. Zo’n kerstmuts is wel het uiterste waartoe ik bereid ben. Een kersttrui of kerstmanpak trek ik niet aan; is echt ‘too muts.’ Ik heb niets met schaatsen. Kan het ook niet. De laatste keer dat ik op tv naar schaatsen gekeken heb was met broer Coen. Achteraf bleken het beelden van enkele jaren geleden, haha. Hij zat gewoon naar een herhaling te kijken. Irene Wust was zijn grote favo. Ik leef niet onder een steen dus ik ben er wel van op de hoogte dat nu een zekere Jutta rondjes rijdt. En toch kijk ik niet. Volgens mij ben ik na Kees Verkerk afgehaakt. Zie hem nog in 1969 zijn wereldrecord van 15.03.6 afronden. Broer Wijnand zat de hele dag handmatig de schema’s te berekenen. Inmiddels zijn beide ‘schaatsbroers” overleden. Binnen 25 maanden. Ijs is hard maar het leven kan dat ook zijn. À propos kerstmuts; wij zitten altijd wel ‘goed gemutst’ op de bank. Onze eerste ruzie moet nog komen. En over ruzie gesproken … Voor Sinterklaas had ik jongste kleinzoon Joas een verlichte globe gegeven. ‘Dan kun je zien waar je woont en waar je op vakantie gaat’ zei ik. Ik viel bijna van mijn stoel toen hij zei. ‘En waar het rood is doen ze ruzie maken Opa. Dat mag niet.’ Op school, hij is vier, had zijn juffrouw, waarschijnlijk, De Oekraïne & Gaza-strook rood ingekleurd. Ik wens vanaf hier iedereen een ruzieloze Kerst en 2024. En wij “Banken” maar gewoon door. Ik hoop niet dat de Libelle of de Linda jou wegkaapt bij DeBoK?’
WANDA: ‘Wat is deze oude Sambeekse kerkbank prachtig opgeschilderd zeg! Kei mooi dat deze hier een tweede leven krijgt. Wat fijn hè, dat Boxmeer weer een schaatsbaan heeft! Zelf waag ik me niet (meer) op de gladde ijzers, maar de kinderen gingen, ook met school, regelmatig hier het kunstijs op. Wat een schik hadden ze, ik zie die blije snoetjes met roodgekleurde wangen nog voor me. Mijn wangen waren vooral gekleurd van een hele klas helpen met hun schaatsen aan te trekken. Het liefst moest dit zo snel mogelijk. Er moest immers geschaatst worden. Vroeger heb ik echt wel eens proberen te schaatsen, op de visvijver in Rijkevoort en de Vilt in Beugen. Naast de Bambi-op-ijs-taferelen die ik produceerde, herinner ik me vooral de koude tenen. Nee, schaatsen laat ik liever aan anderen over. Aan Jutta bijvoorbeeld. We zijn inderdaad goed gemutst John, dat is beter dan chagrijnig gedoe. Ruzie, ik heb er maar een hekel aan. Graag ga ik mee in de ruzieloze Kerst en 2024 die jij iedereen toewenst. Als het aan mij ligt banken wij gewoon verder. De Libelle of de Linda …, als een van die vrouwenbladen mij weg zouden kapen zou wel een droom van me uitkomen. Wekelijks, of elke maand een column schrijven voor zo’n blad, WAUW! Maar John, stel dat… ik beloof je dat ik dan nog elke maand met jou op een bankje opzoek en vertel je er dan alles over. Dromen mag toch? Met een volle bucketlist en mooie dromen, onder andere over een ruzieloos 2024, gaan we het nieuwe jaar in. Mijn wens voor iedereen is dat dromen mogen uitkomen, hoe klein of groot ze ook zijn. Tot volgend jaar!
