Tachtig jaar nadat er militaire operaties begonnen die het einde van de Tweede Wereldoorlog moest inluiden, liep ik in Nationaal Monument Kamp Vught. Kamp Vught was een concentratiekamp tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een gids nam mij, en mijn vriendengroep met wie ik een weekend weg was, mee op een rondleiding door het voormalige kamp. Ik had zelf het weekend mee georganiseerd, dus wist dus al een tijdje dat we naar dit kamp zouden gaan. In mijn hoofd had ik een beeld gevormd van hoe het daar zou zijn. Ik verwachtte enkele overblijfselen van voormalige gebouwen te zien met misschien wat historische foto’s. Dat beeld klopte. De gids die ons meenam, wist echter nog iets aan dat beeld toe te voegen; de verhalen. De oorlogsverhalen van kamp Vught. De beste man vertelde ze beeldend, respectvol, realistisch en zonder aarzelen. Hij sprak over de mensen die aankwamen in het kamp en alles moesten inleveren, zelfs hun naam. Hij vertelde dat mensen stierven door mishandeling, omdat ze ziek waren en slecht te eten kregen. Er werden meer dan duizend kinderen, van baby’s tot pubers, op transport gezet op weg naar hun dood, ook dat vertelde hij. Stap voor stap kwamen de verhalen uit het verleden tot leven. Met elke stap werden mijn vrienden en ik stiller. Soms wendde ik mijn hoofd af in de hoop dat het afschuwelijke verhaal wat minder afschuwelijk zou lijken. Aan het einde van de rondleiding zei een vriend: “U bent de eerste en enige die onze groep stil heeft gekregen.” Ik besefte het me ook. Altijd moet er wel iemand een grap maken of van zich laten horen, maar die zaterdagmiddag in september waren we stil. Vooral bij het Kindermonument, dat dient als blijvende herinnering aan alle kinderslachtoffers. Na de rondleiding stapten we gewoon weer naar buiten. Dat heet vrijheid. Wel met het besef dat vrijheid niet vanzelfsprekend is en realiserend dat oorlog nog in volle gang is.
Meer berichten van Wanda schrijft
Er zijn van die mensen waarmee je opgroeit zonder ze eigenlijk echt te kennen. Je kent hun stemmen, hun gezichten, hun grappen, en toch zijn het wildvreemden. Zaterdagavonden i...
Verhalen, beelden en herinneringen Boxmeer/Arnhem – Op 10 oktober keren fotografen Hans Toonen en Hans Wientjens terug naar hun geboortedorp Boxmeer. In het Weijertheater blik...
“Ik ben een van de jongens” Boxmeer/Itta Bena, Mississippi, Verenigde Staten- Mississippi Valley State University schrijft geschiedenis: Nina Schiks is de eerste vrouw die dee...
Meer berichten
DE SAXE.pdf KLIK op PDF voor meer INFORMATIE.
Van ex-partner naar co-ouder Cursus: leren vormgeven aan gedeeld ouderschap Tijdens deze cursus krijg je inzicht wat de impact van een relatiebreuk is op jezelf en jouw kind...
Op 8 november 2025 was de opening van het Repair Café Boxmeer. Samen met de bezoekers is er een mooi kunstwerk gemaakt van zwerfafval. Dit afval is verzameld tijdens de maandel...
