Tijdens een autoritje luister ik naar de radio. De diskjockeys hebben een discussie of ze wel of geen hand opsteken naar een verkeersregelaar wanneer ze deze passeren. Gewoon voor een stukje waardering. Verkeersregelaars hebben de bevoegdheid instructies op te dragen aan weggebruikers. Ze staan op plaatsen waar je ontzettend graag door zou willen, maar niet mag. Dat is soms verrekte irritant, het gooit bijvoorbeeld je hele tijdschema in de war. Op het moment van typen ben ik bevoegd verkeersregelaar. Deze functie heb ik op me genomen, niet omdat dat nog op mijn bucketlist stond, allesbehalve, maar wel om te kunnen helpen bij activiteiten in ons dorp. Ondanks dat ik slaagde, ben ik niet de zelfverzekerdheid zelve wanneer ik in mijn gele hesje, met stevige schoenen bij een hekje op straat sta. De diverse boze blikken van passanten dragen daar niet positief aan mee. Op twee handen kan ik de ga-gewoon-opzij-blikken niet tellen die ik toegeworpen kreeg. Diverse scheldwoorden heb ik lip lezend geïncasseerd. En ja, ik begrijp het, ik baal zelf ook wanneer me de toegang wordt geweigerd. Gelukkig werd de boze feedback afgewisseld met gezellige praatjes met voorbijgangers en positieve reacties over het evenement. Tot er een wel heel ongeduldige automobilist aan mijn hekje kwam was een en ander netjes in balans. Dit opgewonden standje wilde ondanks mijn gele hesje, stevige schoenen en hekje toch de straat achter me inrijden. Ja, ik was onder de indruk van zijn doorzettingsvermogen en lichaamstaal, maar bleef bij mijn standpunt. Een andere keuze was er trouwens niet. Sinds dit vrijwilligersbaantje is mijn respect richting verkeersregelaars enorm gestegen. Mijn voornemen is het om voortaan altijd even een hand op te steken in het voorbij gaan. Ook al werd de rij vlak voor me gestopt, en moest ik daardoor lang wachten. Gewoon voor een stukje waardering. Carnavalszondag sta ik er weer, in mijn gele hesje, met stevige schoenen een hekje achter me. Zwaai maar een keertje.
Meer berichten van Wanda schrijft
Er zijn van die mensen waarmee je opgroeit zonder ze eigenlijk echt te kennen. Je kent hun stemmen, hun gezichten, hun grappen, en toch zijn het wildvreemden. Zaterdagavonden i...
Verhalen, beelden en herinneringen Boxmeer/Arnhem – Op 10 oktober keren fotografen Hans Toonen en Hans Wientjens terug naar hun geboortedorp Boxmeer. In het Weijertheater blik...
“Ik ben een van de jongens” Boxmeer/Itta Bena, Mississippi, Verenigde Staten- Mississippi Valley State University schrijft geschiedenis: Nina Schiks is de eerste vrouw die dee...
Meer berichten
HutjeMutjeBoxmeer weer open! Zaterdag 6 december van 11.00 - 1600 uur gaan de deuren van mijn gezellige winkeltje weer open. Kom heerlijk snuffelen in een sfeervol kerstparadij...
DE SAXE.pdf KLIK op PDF voor meer INFORMATIE.
Van ex-partner naar co-ouder Cursus: leren vormgeven aan gedeeld ouderschap Tijdens deze cursus krijg je inzicht wat de impact van een relatiebreuk is op jezelf en jouw kind...
